Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα χαμένης γνώσης μας παρουσιάζεται όταν αναφερόμαστε στη γνώση ή την έλλειψη γνώσης της ρόδας. Είναι πασίγνωστο πως όταν οι Ισπανοί κονκισταδόρες έφτασαν στην Αμερικανική ήπειρο και πρωτοαντίκρισαν τους προηγμένους ιθαγενείς πολιτισμούς του Μεξικού, της Κεντρικής Αμερικής και των Οροπεδίων των Άνδεων, βρήκαν αξιοσημείωτους λιθόστρωτους δρόμους, περάσματα πάνω στα βουνά και τούνελ από κάτω τους, υπερυψωμένους δρόμους πάνω από λίμνες και μακριές κρεμαστές γέφυρες. Με άλλα λόγια δηλαδή, όλα τα αναγκαία για ένα πολύ αναπτυγμένο σύστημα μεταφορών, εκτός από τα λογικά μέσα διακίνησης, όπως βαγόνια, κάρα και καρότσες. Αλλά δεν υπήρχαν ρόδες. Τα πάντα μεταφερόντουσαν με ανθρώπινα καραβάνια ή φορτωμένα πάνω στις ράχες των λάμας ή των ανθρώπων. Την εποχή των Ίνκας, οι δρομείς (τσάσκις) έφταναν να γίνουν ένα είδος εκλεκτής ράτσας και, με τις σκυταλοδρομίες τους, κάλυπταν τόσο μεγάλες περιοχές και σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα, ώστε ο Ίνκα στην πρωτεύουσά του, πάνω στο βουνό, λάμβανε και έτρωγε φρέσκο ψάρι της ημέρας από την ακτή.
Ωστόσο, παρ’ όλη την οργάνωση, την αρχιτεκτονική κουλτούρα, την τεχνική πρόοδο, τις μεταφορές τροφίμων και αγαθών στις αυτοκρατορίες των Ινδοαμερικανών, η έλλειψη ρόδας γίνονταν δεκτή σαν απόδειξη πως οι προ-Κολομβιανοί κάτοικοι της Αμερικής δεν είχαν ξεπεράσει το στάδιο της Λίθινης Εποχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου