29 Απριλίου 2011

Οι πρόγονοι των Ινδιάνων

Ανάμεσα στους Ινδιάνους της Αμερικής υπάρχει μία γνωστή παράδοση μετανάστευσης, συνήθως απ’ την ανατολική θάλασσα. Οι Ινδιάνοι των Μεγάλων Λιμνών πίστευαν πως οι πρόγονοί τους κάποτε κατοικούσαν «εκεί που δύει ο ήλιος». Οι θρύλοι των Χόπι λένε ότι οι περιπλανήσεις τους άρχισαν απ’ τον τροπικό νότο και διηγούνται ότι κάποτε γλίτωσαν την καταστροφή ζώντας κάτω από τη θάλασσα, ενώ άλλοι επιζήσαντες γλίτωσαν από τον καταποντισμό του «Τρίτου Κόσμου» διασχίζοντας τη θάλασσα πάνω σε τεράστιες σχεδίες.
Οι Ινδιάνοι Λένι-Λενάπι από το Ντελαουέρ πίστευαν ότι προέρχονταν απ’ την «Πρώτη Γη .. πέρα από το μεγάλο Ωκεανό» και σύμφωνα με μία παράδοση των Σιού: «οι φυλές των Ινδιάνων ήταν πρώτα μία και κατοικούσαν όλες μαζί σε ένα νησί … προς ανατολάς ή εκεί που βγαίνει ο ήλιος …» και ότι έφτασαν στη νέα γη πλέοντας με πελώρια κανό «για βδομάδες».
Οι Ινδιάνοι Άιοβα αναφέρονται επίσης σ’ ένα νησί σαν σημείο προέλευσής τους σε μία παράδοση που λέει: «Στην αρχή όλοι οι άνθρωποι ζούσαν σ’ ένα νησί εκεί που γεννιέται το άστρο της ημέρας».
Στη Νότια Αμερική, οι προ-Ινκαϊκοί Τσιμούς, που ανέπτυξαν ένα εξελιγμένο πολιτισμό στις δυτικές ακτές του Περού σε μία απέραντη ερημωμένη πόλη, την Τσαν Τσαν, τα ερείπια της οποίας εντείνονται σε πάνω από έντεκα τετραγωνικά μίλια έκταση, αναφέρουν ότι οι πρόγονοί τους έφτασαν από τη θάλασσα μ’ ένα μεγάλο στόλο από μακρουλά κανό.
Αν και δεν συμφωνούν με τους γραφικούς θρύλους των Ινδιάνων σχετικά με την προέλευσή τους, οι ανθρωπολόγοι παραδέχονται ότι οι Ινδιάνοι δεν προέρχονται απ’ την αμερικανική ήπειρο. Μία από τις πιο λογικές εξηγήσεις για τη σχετικά πρόσφατη εμφάνιση του ανθρώπου στο Νέο Κόσμο είναι η απουσία απολιθωμάτων μεγάλων ανθρωποειδών πιθήκων ή άλλων σχετικών ειδών στην Αμερική. Μία άλλη είναι το γεγονός ότι δεν βρέθηκαν ανθρώπινα ίχνη σε μία περίοδο που γενικά υπολογίζεται μεταξύ 10.000 και 30.000 χρόνια νωρίτερα ενώ ο πρωτάνθρωπος της Αφρικής και της Ασίας φτάνει το ενάμιση και τα δύο εκατομμύρια χρόνια.

14 Απριλίου 2011

Οι πρόγονοι ...

Οι περισσότεροι ανθρωπολόγοι παραδέχονται τη θεωρία ότι οι πρόγονοι των Ινδοαμερικανών ήρθαν περπατώντας από τη Σιβηρία περνώντας τον τότε παγωμένο Βερίγγειο Πορθμό και αποίκησαν την αμερικανική Ήπειρο απ΄ την Αλάσκα μέχρι την Γη του Πυρός με άγριες φυλές ή πολιτισμένες αυτοκρατορίες και έθνη που αργότερα ανακάλυψαν εκεί οι πρώτοι Ευρωπαίοι εξερευνητές. Φαίνεται πως όλος σχεδ΄ν ο κόσμος το πιστεύει εκτός … από τους ίδιους τους Ινδιάνους – και παλιά και σήμερα ακόμα – οι οποίοι διατήρησαν προφορικές, γραπτές και ζωγραφικές παραδόσεις για την πεοέλευσή τους, απ’ τις οποίες σχεδόν καμία δεν έχει σχέση με τη Σιβηρία.

Οι Αζτέκας του Μεξικού, οι προγενέστεροί τους Τολτέκας, οι Μάγιας και άλλες φυλές της Κεντρικής Αμερικής αποδίδουν την προέλευσή τους σ’ ένα νησί στην ανατολική θάλασσα που λεγόταν Αζτλάν ή Ατλάν. Περιγράφουν μάλιστα, σε ντοκουμέντα που κρατήθηκαν μετά την ισπανική κατοχή, τότε που η παράδοση ήταν ακόμα φρέσκια, το σημείο όπου έφτασαν οι πρόγονοί τους στις ακτές του Μεξικού, κοντά στη Βέρα Κρουζ και πως έφεραν μαζί τους τα πολύτιμα βιβλία και ζωγραφιές τους. Ο επίσκοπος Λάντα, ο αινιγματικός αυτουργός της καταστροφής των ντοκουμέντων των Μάγιας και μετέπειτα μελετητής των διασωθέντων αρχείων, έγραψε σε μία εποχή πολύ κοντινή στην αρχική κατάκτηση του Γιουκατάν, ότι στο Γιουκατάν όλες οι παραδόσεις αναφέρονται σε μία ανατολική και ξένη προέλευση της φυλής. Οι πρώτοι αντιγραφείς των ντοκουμέντων των Μάγιας αναφέρουν ότι « οι Ιθαγενείς πιστεύουν πως οι πρόγονοί τους διέσχισαν τη θάλασσα από ένα πέρασμα που ανοίχθηκε γι’ αυτούς».

(Ο επικεφαλής αρχαιολόγος Ρίτσαρντ Χάνσεν παρουσιάζει τα ανάγλυφα που αποκαλύφθηκαν στη ζούγκλα Πετέν της Γουατεμάλας. Πρόκειται για τις αρχαιότερες αναπαραστάσεις των Μάγιας από το ιερό βιβλίο «Πόπολ Βουχ» που έχουν βρεθεί ως σήμερα (RΕUΤΕRS/ΕDUΑRDΟ GΟΝΖΑLΕΖ))

Οι Κιτσέ Μάγια της Γουατεμάλας γράφουν στο χρονικό τους, το Πόπολ Βουχ: « οι τρεις γιοι του βασιλιά Κιτσέ επισκέφθηκαν τη γη που είναι ανατολικά, απ’ όπου ήρθαν οι πρόγονοί μας».

11 Απριλίου 2011

Μία παράξενη γραφή

Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα μορφωτικής παρακμής στους λαούς των νησιών του Ειρηνικού είναι η απώλεια του συστήματος γραφής του Νησιού του Πάσχα πριν προλάβει να μεταφραστεί. Όταν οι λευκοί πρωτοεπισκεύθηκαν το νησί, μόνο λίγοι νησιώτες από τους 6.000 που ζούσαν εκεί μπορούσαν να διαβάζουν τις μυστηριώδεις γραφές ρόνγκο-ρόνγκο γραμμένες ή χαραγμένες σε επίπεδες πλάκες ή σε βράχους. Η γραφή μοιάζει να είναι συλλαβικό αλφάβητο, ορισμένοι χαρακτήρες αναπαριστάνουν ανθρώπινες φιγούρες και άλλοι απλά γραμμικά σχέδια. Μετά τις λεηλασίες, τα σκλαβοπάζαρα και τις αρρώστιες, όταν ο πληθυσμός είχε περιοριστεί σε 100 περίπου ψυχές, όλοι όσοι ήξεραν γράμματα είχαν πεθάνει και μαζί τους και το μυστικό του «αλφάβητου» και τα περιεχόμενα των πινακίδων. Μία άλλη παραπλήσια γραφή, που επίσης δεν αποκρυπτογραφήθηκε, βρέθηκε στις Καρολίνες Νήσους.
Το αλφάβητο του Νησιού του Πάσχα, ή μάλλον συλλαβάριο, καθώς υπολογίζεται πως είναι αφού διαθέτει πάνω από 500 σημεία, παρουσιάζει ένα άλλο μυστήριο, ίδιο ή και μεγαλύτερο από το μυστήριο των αγαλμάτων. Κατά τα φαινόμενα, έχει σχέση με τη γραφή ενός εξαφανισμένου πολιτισμού, ακριβώς στην άλλη άκρη της γης, δηλαδή, όσο μακρύτερα θα μπορούσε να πάει κανείς από το Νησί του Πάσχα ταξιδεύοντας πάνω στη γη. Διότι, αν τρυπούσαμε τη γη με ένα φανταστικό άξονα, ξεκινώντας παό το Νησί του Πάσχα για να βγούμε εκ διαμέτρου αντίθετο σημείο, θα βρισκόμασταν στην περιοχή της κοιλάδας του Ινδού, στο Πακιστάν, τοποθεσία των μεγάλων πόλεων Μοχέντζο, Ντάρο και Χάραππα, που υπολογίστηκαν 4,500 ετών, αρχαιότερες δηλαδή από την τεκμηριωμένη ιστορία της Ινδίας. Ο πολιτισμός της κοιλάδας του Ινδού εκτεινόταν κατά μήκος και πλάτος της κοιλάδας και παρουσίαζε τεράστιες καλοσχεδιασμένες και πολυπληθείς πόλεις χτισμένες από τούβλα με πολύπλοκα συστήματα άρδευσης, υπονόμων και διαθέσεως απορριμμάτων. Ο πολιτισμός αυτός σταμάτησε όταν κατακτήθηκε ξαφνικά και ερημώθηκε από επιδρομείς που έφτασαν από τον Βορά γύρω στα 1500 π.Χ. Τόσο ξαφνικά μάλιστα που βρέθηκαν σκελετοί των σφαγμένων κατοίκων στο επίπεδο του δρόμου των πόλεων.

Υπολογίζεται ότι ο πολιτισμός της Κοιλάδας του Ινδού είναι σύγχρονος της αρχαίας Σουμερίας, η γραφή της οποίας διαβάστηκε αλλά οι γραφές των Μοχέντζο, Ντάρο και Χάραππα δεν μπορούν να αποκρυπτογραφηθούν αφού η ίδια η γλώσσα εξαφανίστηκε μαζί με τους ανθρώπους που τη μιλούσαν.
Η απόσταση ανάμεσα στην Κοιλάδα του Ινδού και το Νησί του Πάσχα, που είναι η μεγαλύτερη που μπορεί να μετρηθεί στη γη, κάνει ακόμα πιο απίστευτο το γεγονός ότι πολλά από τα γράμματα ή συλλαβές που διασώθηκαν πάνω σε σφραγίδες και δακτυλίδια, σαν υπογραφές ή σημεία αναγνώρισης είναι τόσο πανομοιότυπα που δεν μπορούμε να παραδεχτούμε καμιά τυχαία ή συμπτωματική ομοιότητα.

Δείγματα της αρχαίας γραφής του Νησιού του Πάσχα (πάνω) και της Κοιλάδας του Ινδού (κάτω)
σε σύγκριση. Ενδιάμεσες ή συνδετικές γραφές, δεν βρέθηκαν.

Η ύπαρξη μιας γραφής απομονωμένης σε ένα νησί χιλιάδες μίλια μακριά από οποιαδήποτε ξηρά στη μέση του μεγαλύτερου ωκεανού της γης και μιας άλλης παραπλήσιας γραφής στους αντίποδες του νησιού, στην προϊστορική Δυτική Ινδία, υποδηλώνει όχι μόνο μια κοινή προέλευση αλλά και μία εξάπλωση της κουλτούρας και είναι μια ένδειξη αρκετά συγκεκριμένη ότι σε ένα πολύ απομακρυσμένο παρελθόν γινόντουσαν θαλασσινά ταξίδια σε αποστάσεις και με στόχους που μέχρι τώρα κανείς δε φανταζόταν δυνατούς.

5 Απριλίου 2011