29 Ιουνίου 2011

Περιμένοντας να βρεθεί ... κι άλλη "χαμένη πόλη"

Αν λάβουμε υπόψη μας ότι οι μεγάλες «χαμένες πόλεις» που βρέθηκαν στις αμερικανικές ζούγκλες, απ΄ την περίφημη «χαμένη πόλη» της κορυφής του Μάτσου Πίτσου στο Περού που ανακαλύφθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα, μέχρι την πόλη Τζιμπιλτσαλτούν  των Μάγιας, θαμμένη μέσα στη ζούγκλα εδώ και 3.500 χρόνια, που εντοπίστηκε γύρω στο 1950, αν και βρίσκεται λίγα μίλια μακριά από την πόλη Μέριντα του Μεξικού (Γιουκατάν), είναι σχεδόν σίγουρο ότι μία ή περισσότερες πέτρινες μεγάλες πόλεις δεν ανακαλύφθηκαν ακόμα στη Βραζιλία ή στα νότια σύνορα της Βενεζουέλας και των Γουϊάνας, όπου τελευταία μερικοί πιλότοι υποστηρίζουν ότι είδαν τέτοιες πόλεις, αλλά που δεν κατάφεραν να ξαναβρούν σε κατοπινές πτήσεις, μια αποτυχία δηλαδή όχι και τόσο παράλογη αν λάβουμε υπόψη μας την έκταση της περιοχής.

Ταξιδέψτε στο "Μάτσου Πίτσου"
Αυτό που είναι αμφίβολο – αν και όχι απίθανο – είναι ότι μπορεί να υπάρχουν επιβιώσαντες από τους αρχαίους αυτούς πολιτισμούς που να ζουν τώρα σε μυστικές πολιτείες περικυκλωμένοι από σχεδόν αδιαπέραστα εδάφη και από εντελώς αφιλόξενες φυλές που τις χαρακτηρίζει μια αποτελεσματική χρήση του τόξου με δηλητηριασμένα βέλη. Όσο για τα συχνά παραμύθια από χρυσάφι που τόσο πολλοί εξερευνητές άκουσαν από το στόμα των Ινδιάνων, μπορεί εύκολα να εξηγηθεί από την επιθυμία των Ινδιάνων να τους ξεφορτωθούν μόλις καταλάβαιναν τι ζητούσαν και τους έστελναν στο παραπέρα ποτάμι, στην παραπέρα κοιλάδα, στην παραπέρα οροσειρά, παντού, φτάνει να μην τους είχαν φόρτωμα.
Αλλά τα λόγια του Φώσεττ και μάλιστα τα τελευταία του, αφού δεν γύρισε από την τελευταία του αποστολή, κρύβουν μια γοητεία, όχι μόνο για τους χρυσοθήρες αλλά και για όσους εξερευνούν το παρελθόν και προσπαθούν να φωτίσουν τα σκοτεινά σημεία:

«Ένα πράγμα είναι σίγουρο: η απάντηση στο αίνιγμα της Νοτίου Αμερικής και ίσως και ολόκληρου του προϊστορικού κόσμου θα δοθεί όταν βρεθεί η τοποθεσία αυτών των αρχαίων πόλεων και εξερευνηθούν επιστημονικά.
Ένα πράγμα ξέρω: οι πόλεις υπάρχουν …
Εγώ ο ίδιος είδα ένα μέρος τους και αυτός είναι ο λόγος που με υποχρεώνει να ξαναπάω …
Τα υπολείμματα φαίνεται ότι ανήκουν σε μεγάλες πόλεις οι οποίες … είμαι σίγουρος ότι μπορούν να ανακαλυφθούν αν πραγματοποιηθούν καλά οργανωμένες εξερευνήσεις.
Δυστυχώς, δεν είχα επιτυχία στο να πείσω τους επιστήμονες έστω και να παραδεχτούν την υπόθεση ότι η Βραζιλία κρύβει ίχνη ενός αρχαίου πολιτισμού.
Ταξίδεψα σε πολλά μέρη… Οι Ινδιάνοι μου είπαν ξανά και ξανά για τα κτίρια, τα χαρακτηριστικά του λαού και όλα τα παράξενα πράγματα της χώρας εκεί πέρα …».

16 Ιουνίου 2011

Η χαμένη Χρυσή Πόλη

Υπάρχουν επίμονοι και αινιγματικοί θρύλοι που ζωντανεύουν κάθε τόσο και αναφέρονται σε χαμένες πόλεις που ακόμα δεν βρέθηκαν, στη ζούγκλα της Βραζιλίας ή του Αμαζονίου όπυ λένε ότι ζουν ακόμα οι απόγονοι των ανθρώπων της Λίθινης Εποχής που τις έκτισαν. Αυτές οι πόλεις, ιδιαίτερα μία που λέγεται Μανόα, αναφέρθηκαν από τότε που οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι πρωτοέφτασαν στην περιοχή αναζητώντας χρυσάφι, ενώ η περιγραφή που έδωσα οι Ινδιάνοι στο Φρανσίσκο Λόπεζ την εποχή που κατακτήθηκε το Περού παραείχε στοιχεία ικανά να τραβήξουν οποιονδήποτε θησαυροθήρα. «… Η Μα-νόα είναι σ’ ένα νησί σε μία αλμυρή λίμνη. Οι τοίχοι της και οι οροφές της είναι από χρυσάφι και καθρεφτίζονται στη χρυσοφόρα λίμνη. Όλα τα σερβίτσια του παλατιού είναι από καθαρό χρυσάφι και ασήμι και τα πιο ασήμαντα πράγματα είναι φτιαγμένα από ασήμι και χαλκό. … Στη μέση του νησιού υπάρχει ένας ναός αφιερωμένος στον Ήλιο. Γύρω απ’ το κτίριο υπάρχουν αγάλματα από χρυσάφι που αναπαριστάνουν γίγαντες. Υπάρχουν ακόμα και δέντρα στο νησί, φτιαγμένα από χρυσάφι και ασήμι … και το άγαλμα ενός πρίγκιπα σκεπασμένο εντελώς από χρυσόσκονη».
(http://ratihdejavu.blogspot.com/2011/05/lost-city-el-dorado.html)
Οι συχνές αναφορές για μια τέτοια πόλη γεμάτη θησαυρούς που πότε την κατοικούν λευκοί Ινδιάνοι ή την περικυκλώνουν επικίνδυνες φυλές αγρίων και πότε είναι εντελώς εγκαταλειμμένη και που εδώ και εκατοντάδες χρόνια την τοποθετούν στην περιοχή του Αμαζονίου με τις Γουιάνες και τη Βενεζουέλα στα βόρεια, συνέβαλαν πολύ στην εξερεύνηση της περιοχής. Ακόμα και ο Σερ Ουώλτερ Ράλεη προσπάθησε να τη βρει χωρίς επιτυχία το 1595.
Ενθουσιασμένοι από τις διηγήσεις κάποιου Ραπόζα που υποστήριζε ότι επισκέφτηκε την πόλη το 1743, ένα χρόνο μετά, το 1744, τετρακόσιοι άνδρες έφτιαξαν μια βραζιλιάνικη αποστολή με στόχο τη Μι-νόα. Από αυτούς, μόνο οι 25 επέστρεψαν.
Σε μια άλλη περίπτωση, ένας ολόκληρος βραζιλιάνικος στρατός από 1400 άνδρες εξαφανίστηκε μέσα στη ζούγκλα
Η αναζήτηση της χρυσής πόλης ή των πόλεων της Μι-νόα στοίχισε τη ζωή διακεκριμένων εξερευνητών σαν τον συνταγματάρχη Φώσεττ το 1925 και πιο πρόσφατα το γάλλο εξερευνητή Ρ. Μανφραί το 1950.

9 Ιουνίου 2011

Πριν τον Κολόμβο

Η περίφημη Πέτρα του Κένσιγκτον που βρήκε μεσ’ τη γη το 1898 ένας αγρότης από τη Μινεσότα, είναι η τρανή απόδειξη ότι άλλοι θαλασσοπόροι, πριν τον Κολόμβο, επισκέφτηκαν την Αμερικανική Ήπειρο.
Η Πέτρα του Κένσιγκτον περιγράφει με λεπτομέρειες μία επίθεση σε μία  κατασκήνωση Σκανδιναβών και ζητάει βοήθεια.

Επίσης, ένα αρχαίο Φοινικικό ή Μινωικό πλεούμενο, βρέθηκε χαραγμένο σ’ έναν βράχο στη Λίμνη Ασσαουόμπσετ της Μασαχουσέτης.

Πάνω στην ξηρά σε πολλά σημεία πολύ απομακρυσμένα μεταξύ τους παρουσιάζονται ενδείξεις ότι στις Ανατολικές Πολιτείες είχαν εγκατασταθεί λαοί που ανήκαν σε κάποιον Μεσογειακό ή ίσως και Ατλαντικό πολιτισμό.

Ένα καλό παράδειγμα βρίσκεται στα μεγαλιθικά κτίσματα του Μίστερυ Χιλλ στο Νορθ Σέηλεμ του Νιου Χάμπσαϊρ, όπυ σε 25 μίλια απόσταση απ’ τη σημερινή ακτή του Ατλαντικού υπάρχουν είκοσι δύο ερειπωμένα πέτρινα κτίσματα στην κορυφή ενός λόφου 6 μέτρων. Αυτά τα κτίσματα που αρχικά λεγόντουσαν Σπηλιές του Πάττυ, επειδή ο Τζόναθαν Πάττυ ήταν ο πρώτος άποικος που κατοίκησε πάνω στο λόφο, είχαν ενσωματωθεί από τον ίδιο σαν κελάρια και αποθήκες, διότι ποτέ δεν διερωτήθηκε πόσο αρχαίοι ήταν και πως βρέθηκαν εκεί. Αργότερα, τα πέτρινα κτίσματα υπέστησαν το συνηθισμένο αρχαιολογικό τους πεπρωμένο: χρησιμοποιήθηκαν ως λατομεία για να χτιστούν οι υπόνομοι του Λόρενς της Μασαχουσέτης.

(Mystery Hill - America's Stonehenge - http://www.crystalinks.com)
Ότι απέμεινε απ’ τα ερείπια αγοράστηκε τελικά απ΄ την Εταιρεία Αρχαιολογικών Ερευνών της Νέας Αγγλίας, η οποία εφάρμοζε ένα συνεχές πρόγραμμα έρευνας για να προσδιορίσει την ταυτότητα και την ηλικία των κτισμάτων, η οποία τελευταία προτείνεται χάρη στη μέθοδο του Άνθρακα 14 και το κάρβουνο που βρέθηκε πάνω στην επιφάνεια των ερειπίων ανάμεσα στο 1225 και το 865 π.Χ.
Οι θεωρίες που προτάθηκαν για τους οικοδόμους των μεγαλιθικών αυτών κτισμάτων χωρίς λάσπη, που περιλαμβάνουν διαδρόμους, τούνελ, πέτρινα δωμάτια, μενίρ και κάτι που μοιάζει σαν θυσιαστήριο, τα αποδίδουν σε Φοίνικες, Καρχηδόνιους, Κρήτες, Ιρλανδούς μοναχούς και ακόμα και σε Ινδιάνους. Κάνοντας συγκρίσεις με άλλες αρχαιολογικές τοποθεσίες σ’ όλο τον κόσμο, ο Ρόμπερτ Στόουν έχει τη γνώμη ότι πρόκειται για μεγαλιθικά οικοδομήματα παραπλήσια με αυτά που βρίσκονται στην Ιβηρική Χερσόνησο, ιδιαίτερα στην Πορτογαλία και που θυμίζουν προϊστορικά κτίρια στη Μάλτα, τη Σαρδηνία και άλλα νησιά της Μεσογείου.
Αν και βρέθηκαν στο Μίστερυ Χιλλ γράμματα και σύμβολα που μοιάζουν με το Φοινικικό ή κάποιο παρεμφερές αλφάβητο, τίποτα δεν μπόρεσε να μεταφραστεί από την άγνωστη αυτή γραφή.  

1 Ιουνίου 2011

Οι φυλές

Καθώς εξακολουθούσαν το δρόμο των επιδρομών τους στην αρχαία Αμερική, οι Ισπανοί κονκισταδόρες βρήκαν κατάλοιπα και από ανοιχτόχρωμες και από σκούρες φυλές. Σε μία πόλη που λεγόταν Ατλάν πάνω στην ατλαντική ακτή του Παναμά, βρήκαν πως οι κάτοικοί της είχαν ανοιχτόχρωμο δέρμα και οι γυναίκες τους είχαν το χρώμα των γυναικών της Ισπανίας.

Στις ζούγκλες της νοτίου Αμερικής βρήκαν επίσης πολύ σκούρες, σχεδόν μαύρες φυλές, πολεμικές και όταν έφτασαν στο Περού, παρατήρησαν ότι η κληρονομική αριστοκρατία της Ινκαϊκής Αυτοκρατορίας είχε πολύ ανοιχτόχρωμο δέρμα, με καστανά κόκκινα ή ξανθά μαλλιά, ενώ οι όμορφες και εκλεκτές Παρθένες του Ήλιου είχαν το πιο ανοιχτόχρωμο δέρμα απ’ όλους.

Οι αρχαίοι Περουβιανοί μουμιοποιούσαν τους νεκρούς σαν τους Αιγύπτιους και σε γενικές γραμμές χρησιμοποιούσαν την ίδια τεχνική, όπως αφαίρεση εντοσθίων, βαλσάμωμα και τοποθέτηση διαφόρων αντικειμένων αξίας κοντά στη μούμια για να διευκολυνθεί το ταξίδι του νεκρού στον άλλο κόσμο. Αυτή η συγκλονιστική συνήθεια προκάλεσε φυσικά κλοπές και λεηλασίες τάφων στην Αίγυπτο και το Περού για ολόκληρες γενιές. Στην περίπτωση του Περού, οδήγησε σε μία εκπληκτική ανθρωπολογική ανακάλυψη: πολλοί απ’ τους αρχαίους Περουβιανούς είχαν κοκκινοκάστανα ή σταχτόξανθα μαλλιά, ακριβώς όπως τους είχαν ανακαλύψει οι πρώτοι Ισπανοί.