Ναν Μαντόλ

Η έρημη πόλη στο Πονάπε, (Μικρονησία, Ειρηνικός Ωκεανός) δεν έχει χρονολογηθεί αλλά η έκταση και η κατασκευή της αποδεικνύουν την ύπαρξη ενός προγενέστερου ισχυρού και καλά οργανωμένου πολιτισμού που εξαφανίστηκε χωρίς σχεδόν ίχνη. Η Ναν Μαντόλ, που λέγεται και Μεταλανίμ (ή Μεταρανίμου στη διάρκεια της γιαπωνέζικης κατοχής στις Καρολίνες), καλύπτει πάνω από 11 τετραγωνικά μίλια, τη διατρέχουν σταυρωτά πολλά κανάλια, και είναι χτισμένη με ογκόλιθους από βασάλτη τέλεια λαξεμένους, που μεταφέρθηκαν από λατομεία σε 30 μίλια απόσταση. Μερικοί από τους τοίχους της έχουν 12 μέτρα ύψος και 5,5 μέτρα πάχος. Το πιο παράξενο χαρακτηριστικό της είναι ότι τα κανάλια της χτίστηκαν προς τα πάνω και όχι προς τα κάτω, ενώ τα ίδια τα νησιά είναι σε μεγάλη απόσταση τεχνητά, αφού πρόκειται για πέτρινες πλατφόρμες τοποθετημένες στον ωκεανό. Οι πέτρες τοποθετούνταν πάνω σε βράχους από κοράλλια για να δημιουργήσουν συνδετικούς διαδρόμους από νησιά και κανάλια. Τεράστιοι κυματοθραύστες για να προστατεύουν την πόλη είχαν τοποθετηθεί κατευθείαν στον ωκεανό και μία πύλη επέτρεπε στα μεγάλα κανό να βγαίνουν στη θάλασσα. 

 

Πλάτωνας και Ατλαντίδα

Στην περιγραφή του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα, που βρίσκεται «πέρα από τις Ηράκλειες στήλες», ήταν μια ναυτική δύναμη που είχε κατακτήσει πολλά μέρη της δυτικής Ευρώπης και της Λυβικής, περίπου 9.000 χρόνια πριν τον Σόλωνα (δηλαδή κατά το 9560 π.Χ.). Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να εισβάλει στην Αθήνα, η Ατλαντίδα βυθίστηκε μυστηριωδώς στο πέλαγος «σε μια μόνο ημέρα και νύχτα ατυχίας».

Ο Πλάτωνας έγραψε για την Ατλαντίδα στον Τίμαιο:

    «… Πολλές μεγάλες και θαυμάσιες πράξεις καταγράφονται στις ιστορίες μας για το κράτος σας. Αλλά μια από αυτές ξεπερνά όλες τις υπόλοιπες στο μεγαλείο και την ανδρείk . Οι ιστορίες μιλούν για μια τρανή δύναμη που απρόκλητη εκστράτευε έναντι Ευρώπης και Ασίας, και στην οποία η πόλη σας κατάφερε να θέσει τέλος. Αυτή η δύναμη ξεπρόβαλε από τον «Πέλαγος του Άτλαντα» («Ατλαντικό»), και τότε ο πέλαγος αυτός ήταν πλεύσιμος, και είχε ένα νησί που βρισκόταν μπροστά από τα στενά που εσείς αποκαλείτε Ηράκλειες Στήλες. Το νησί ταυτόχρονα ήταν από Λιβύη και μεγαλύτερο από την Ασία, και ήταν ο δρόμος προς άλλα νησιά, που αν από αυτά περνούσες μπορούσες να φτάσεις στην απέναντι ήπειρο που περιέβαλε τον αληθινό ωκεανό – γιατί η θάλασσα εντός των Ηράκλειων Στηλών είναι μόνο ένα λιμάνι με στενό λαιμό και η άλλη είναι αληθινή θάλασσα της οποίας η περιβάλλουσα γη μπορεί όντως να αποκαλεστεί άπειρη. Τώρα, σε αυτή τη νήσο της Ατλαντίδας ήταν μια μεγάλη και απίστευτη αυτοκρατορία ...»

(Φανταστική αναπαράσταση της Ατλαντίδας από το Mundus Subterraneus του Athanasius Kircher, Άμστερνταμ 1665.)

Κατά τον Κριτία, 9.000 χρόνια πριν τον Πλάτωνα, ένας πόλεμος ξέσπασε μεταξύ αυτών εντός και εκτός των Ηράκλειων Στηλών (πιθανότατα τα στενά του Γιβραλτάρ). Η Ατλαντίδα είχε κατακτήσει μέρη της Λιβύης μέχρι και την Αίγυπτο και της Ευρώπης μέχρι τη Τυρρηνία, και υπέβαλε τους ανθρώπους τους στη δουλεία. Οι Αθηναίοι οδήγησαν μια συμμαχία ενάντια στην αυτοκρατορία της Ατλαντίδας, και καθώς η συμμαχία αδυνατούσε, οι Αθηναίοι επικράτησαν μόνοι και ελευθέρωναν κατακτημένες περιοχές. «Όμως αργότερα έγιναν δυνατοί σεισμοί και πλημμύρες, και σε μια μόνο δεινή ημέρα και νύχτα όλοι οι πολεμιστές βυθίστηκαν μέσα στη γη, και ομοίως η νήσος της Ατλαντίδας χάθηκε στα βάθη της θάλασσας».

Πηγή: ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Παράξενα φαινόμενα στις Αζόρες

Ορισμένα χαρακτηριστικά των σημερινών Αζόρων και ορισμένες ναυτικές συνήθειες των σημερινών κατοίκων τους, δίνουν σοβαρές ενδείξεις καταποντισμένων περιοχών.

Οι ψαράδες έχουν τη συνήθεια να ρίχνουν κουβάδες σε ένα ορισμένο σημείο στ’ ανοιχτά του ωκεανού, δυτικά από τις Φλόρες, για να βρίσκουν γλυκό πόσιμο νερό. Εκατό μίλια δυτικά από το αρχιπέλαγος, οι ψαράδες ξέρουν ένα μέρος όπου μπορούν να ρίξουν άγκυρα σ’ ένα σημείο που θα έπρεπε να είναι σκέτος ωκεανός. Συχνά όταν ρίχνουν τα δίκτυα τους, τα μαζεύουν σκισμένα από μυτερούς βράχους λάβας εκεί που κανονικά θα’πρεπε να είναι βαθιά θάλασσα.

Ένα μέρος των Αζόρων φαίνεται να εξαφανίζεται ακόμα στη θάλασσα. Τα νησιά Φλόρες και Κόρβο όταν πρωτοαποικίστηκαν από Πορτογάλους, ήταν κοντά το ένα στο άλλο, αλλά τώρα έχασαν τόση ξηρά ώστε η απόσταση μεταξύ τους μεγάλωσε. Η συνεχής ηφαιστειακή δραστηριότητα κάνει υποχρεωτική την επανάληψη των βυθομετρήσεων και αυτή η ίδια ηφαιστειακή δραστηριότητα είναι αναμφίβολα η εξήγηση για την ύπαρξη θερμών και ψυχρών πηγών στις Αζόρες καθώς και για άλλα παράξενα φαινόμενα των υδάτων όπως τις συνεχόμενες αλλά ξεχωριστές μπλε και πράσινες λίμνες του Σάο Μιγκέλ, την υποβρύχια λίμνη Γκρατσιόζα και τον αποξηραμένο βυθό μιας λίμνης στις Φλόρες.

Αζόρες

Πολλοί μελετητές τοποθετούν την Ατλαντίδα στο καταποντισμένο οροπέδιο γύρω απ’ τις Αζόρες περιλαμβάνοντας ίσως τη Μαδέιρα και τις Κανάριες και σε άλλα μέρη κάτω από τη θάλασσα. Πρόκειται για μία τοποθεσία αρκετά βολική, γιατί είναι περίπου εκεί που είχε πει ο Πλάτωνας πως ήταν και γιατί είναι το φαρδύτερο μέρος της Οροσειράς του Ατλαντικού ανάμεσα στον αληθινό βυθό του Ωκεανού, έχοντας ανατολικά το Ιβηρικό Λεκανοπέδιο και δυτικά το Βοριοαμερικανικό Λεκανοπέδιο και την Πεδιάδα της Αβύσσου. Επιπλέον, με την τελειοποίηση των βυθομετρήσεων έγιναν μετρήσεις που απέδειξαν την ύπαρξη ενός υποβρύχιου οροπεδίου που είναι ακριβώς γύρω από τις Αζόρες. Υπάρχει μία καταποντισμένη ξηρά με χερσονήσους, ισθμούς και κόλπους, υποβρύχια βουνά και πεδιάδες, που είναι μεγαλύτερη από την Πορτογαλία. Ολόκληρη η περιοχή βρίσκεται σε βάθος που κυμαίνεται από 120 μέτρα μέχρι 300 μέτρα, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας, καθώς και άλλα νησιά εκεί κοντά στα βόρεια και ανατολικών των Αζόρων, πρέπει να ήταν πάνω από την επιφάνεια του νερού εδώ και 12.000 χρόνια.

Πίκο

Ο Ατλαντικός Ωκεανός είναι χωρισμένος στη μέση από μία οροσειρά ή μία αλυσίδα βουνών που ξεκινάει από την Ισλανδία μέχρι την βορειοανατολική πλευρά της Νοτίου Αμερικής, την ακολουθεί ανατολικά σχεδόν μέχρι την Αφρική και μετά συνεχίζει προς τα νότια. Σε στίγμα βόρειο πλάτος 38^ο και δυτικό μήκος 37^ο με 30^ο, σχεδόν σε ευθεία γραμμή από τη Λισσαβόνα, μερικές από τις βουνοκορφές βγαίνουν πάνω από την επιφάνεια του Ατλαντικού και γίνονται οι Αζόρες Νήσοι, ξεκινώντας από το υποβρύχιο Οροπέδιο των Αζόρων. Ένα από τα νησιά των Αζόρων, το Πίκο, είναι ένα τεράστιο βουνό 7.300 μέτρα ύψος από τα οποία τα 5.000 είναι κάτω από το νερό και τα υπόλοιπα 2.300 συνεχίζουν πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Η απόκρημνη κορυφή του Πίκο θυμίζει την περιγραφή του Πλάτωνα για το μεγάλο κεντρικό βουνό του μεγαλύτερου νησιού της Ατλαντίδος που υψωνόταν στη μέση της γόνιμης πεδιάδας.