Ταρτησσός ή Θαρσείδα

Μία ενδιαφέρουσα άποψη για την Ταρτησσό ή Θαρσείδα είναι ότι βρισκόταν στην ακτή της Ισπανίας προς τον ωκεανό και ότι από πολύ νωρίς διέθετε σημαντικό εμπορικό στόλο. Η Βίβλος περιγράφοντας τη μεγαλοπρέπεια της αυλής του Σολομώντα, αναφέρει ειδικά τις εμπορικές συναλλαγές της στο Γ’ Βασιλέων Κεφ. 10, στ. 22: «Το ναυτικόν του Σολομώντος μαζί με το ναυτικόν του Χιράμ μετέβαινε δια της Μεσογείου Θαλάσσης εις Θαρσίς. Κάθε δε τρία έτη το ναυτικόν του Σολομώντος επέστρεφεν από την Θαρσίς με χρυσίον, με άργυρον, με πολυτίμους λίθους και με πολύτιμα ξύλα».

Επίσης και στον Ιεζεκιήλ Κεφ. 27, στ. 12 βρίσκουμε: «Οι Καρχηδόνιοι ήσαν οι εμπορευόμενοι μαζί σου, χάρις στο πλήθος κάθε είδους των εμπορευμάτων σου. Και αυτοί σου έδιδαν προς αγοράν των εμπορευμάτων άργυρον, χρυσόν, σίδηρον, κασσίτερον και μόλυβδον».

Αρχαία ελληνικά ντοκουμέντα αναφέρουν ότι μερικά πλοία που είχαν πιάσει λιμάνι στην Ταρτησσό βρήκαν τόσο άφθονο ασήμι ώστε για το ταξίδι της επιστροφής τους αντικατέστησαν τις μολυβένιες άγκυρες που είχαν, με ασημένιες.

 

(Από τη Βικιπαίδεια)

Η παρουσία αυτής της εμπορικής μητρόπολης από την άλλη πλευρά του Γιβραλτάρ έδωσε λαβή για θεωρίες ότι η ίδια η Ταρτησσός ήταν η Ατλαντίδα και ότι οι Κρήτες και οι Έλληνες που την επισκέπτονταν επέδιδαν, κατά κάποιο τρόπο, τον μύθο της Ατλαντίδος στην πανίσχυρη και πλούσια πόλη που, πράγματι εξαφανίστηκε μετά που κατακτήθηκε από τους Καρχηδόνιους.

Οι Καρχηδόνιοι βεβαιώνουν ακόμα παραπάνω πως η πλούσια αυτή αποθήκη έπρεπε να εξαφανιστεί από τα μάτια του κόσμου κάνοντας μία συμφωνία με τους Ρωμαίους αμέσως μετά την κατάκτησή της που επέτρεπε τα ωκεάνια ταξίδια πέρα από το Γιβραλτάρ μόνο σε καρχηδονιακά πλοία.

Χαμένη Ιστορία

Μεγάλες και ισχυρές πολιτείες απλώς εξαφανίστηκαν. Στην περίπτωση της Βαβυλώνας – μιας μητρόπολης με πληθυσμό εκατομμυρίων – χάθηκε ακόμα και η τοποθεσία της κάτω απ’ την έρημο για να ξαναβρεθεί 2.000 χρόνια αργότερα. Η Σπίνα, ένα μεγάλο εμπορικό επίνειο των αινιγματικών Ετρούσκων, προ-ρωμαϊκών κυβερνητών της Ιταλίας, ανακαλύφθηκε ξανά μόλις το 1935 απ’ τον αέρα, σχεδόν συμπτωματικά καθώς οι διαφορετικές σκιές της χλωρίδας στους παράκτιους βάλτους χάραζαν το σχήμα αρχαίων ανακτόρων, κτιρίων, δρόμων και καναλιών.

(http://www.pyepimanla.com/decembre-2008/articles/babylone.html)

Άλλες αρχαίες πολιτείες που εντοπίστηκαν, όπως το Τιαουανάκο στην Αμερική, τα χωριά της εποχής του Χαλκού στη Βόρεια Ευρώπη, εγκαταλειμμένες πόλεις στις ερήμους της Κεντρικής Ασίας και στην Κοιλάδα του Ινδού, θεωρούνται χαμένες για την ιστορία διότι δεν υπάρχουν γραπτά στοιχεία της εποχής τους που ν’ αναφέρονται σ’ αυτές ή τουλάχιστον στοιχεία που να μπορούμε να διαβάσουμε. Οι αρχαίοι Χαλδαίοι άφησαν ένα μεγάλο χρονικό περιθώριο για προϊστορικούς πολιτισμούς, προσδιορίζοντας ένα χρονικό διάστημα 39.180 ετών ακριβώς, ανάμεσα στον Κατακλυσμό και την πρώτη ιστορική δυναστεία.

Μπορούμε να παρακολουθήσουμε την πορεία της ιστορίας όπως είναι γραμμένη και όταν μπορούν να της δοθούν χρονολογίες. Όταν δεν υπάρχουν γραπτά στοιχεία, τότε κουλτούρες και πολιτισμοί παραμένουν συνεχώς χαμένοι σε μία θάλασσα από εικασίες και υποθέσεις και χιλιάδες χρόνια προϊστορίας υπάρχουν μόνο σα θρύλοι και παραδόσεις στις αναμνήσεις κάποιας φυλής ή πιο συχνά ακόμα ξεχνιούνται εντελώς. Ο όρος «προϊστορία» καλύπτει αξιόλογα κεφάλαια ιστορίας της Εποχής του Λίθου και του Χαλκού, αλλά αφού δεν έχει καταγραφεί παραμένει, βέβαια, προϊστορία.

Οι ουράνιοι θεοί

Ένα γενικό χαρακτηριστικό κοινό σε όλους τους θρύλους που διασώθηκαν ως εμάς και που αναφέρονται σε επισκέψεις που έκαναν σε διάφορες φυλές και έθνη οι «θεοί από τη θάλασσα», είναι ότι συνήθως παρουσιάζονται με ειρηνικές διαθέσεις φέρνοντας τον πολιτισμό, με μόνη εξαίρεση τους πολεμοχαρείς Άτλαντες που λέει ο Πλάτωνας πως οι συμπατριώτες του οι Αθηναίοι χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν με αποφασιστικότητα.

(Προϊστορική σπηλαιογραφία από την έρημο Καλαχάρι της Νότιας Αφρικής. Το ένδυμα του ατόμου είναι ασυνήθιστο για την εποχή και την τοποθεσία και δείχνει να φοράει γάντια, μπότες και άλλα ανεξακρίβωτα στολίδια.)

Υπάρχει ένα τρομερό αντίστοιχο στην ίδια μας την εποχή. Οι ιθαγενείς της Νέας Γουινέας στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν καταγοητευμένοι που οι «λευκοί θεοί» ήρθαν στη χώρα τους με τις ιπτάμενες μηχανές τους φέρνοντας ένα σωρό εκπληκτικά ευρήματα και θησαυρούς που απλόχερα μοίραζαν στους κατάπληκτους και γοητευμένους ιθαγενείς, χαρίζοντάς τους μάλιστα και μαγικά γιατρικά που θεράπευαν μερικές απ’ τις αρρώστιες τους. Μέχρι σήμερα, σε απομακρυσμένα χωριά, περιμένουν να ξανάρθουν οι λευκοί θεοί τους οποίους γνώρισαν οι πατεράδες τους στα ένδοξα χρόνια 1942 – 1945 και τόσο οι ίδιοι όσο και οι απόγονοί τους φτιάχνουν κακομοιριασμένα ομοιώματα από αεροπλάνα, διαδρόμους προσγείωσης, τζιπ και στολές από καλάμια, χώμα, πέτρες και ύφασμα με την ελπίδα πως οι θαυματουργές επισκέψεις των ουράνιων θεών θα επαναληφθούν κάποια μέρα.

Οι κάτοικοι του Λολτούν

Όπως πάντα, στις περιπτώσεις που ανακαλύπτονται πανάρχαια κατάλοιπα πολιτισμών, οι ιθαγενείς φυλές που ζουν στην περιοχή ή εκεί κοντά, δεν έχουν παρά ασαφείς θρύλους γι’ αυτούς. Ο Δρ. Βάλεντιν παρατήρησε:

Οι σημερινοί Μάγιας λένε ότι οι ίδιοι (σαν φυλή) δεν είχαν καμία σχέση με τα σκαλιστά του Λολτούν και των διπλανών σπηλαίων. Λένε ότι τα πράγματα τοποθετήθηκαν εκεί από τους «πρώτους κατοίκους» του Γιουκατάν, τους κοντούς καμπούρηδες που ονομάζουν «Πούους». Υποτίθεται ότι αυτοί οι άνθρωποι καταστράφηκαν ολοκληρωτικά από έναν κατακλυσμό που σάρωσε το Γιουκατάν στα παλιά χρόνια, καταστρέφοντας τα πάντα στην επιφάνεια και αφήνοντας μόνο τα σκαλιστά στα σπήλαια για να θυμίζουν ότι κάποιος είχε περάσει από κει. Οι Μάγιας λένε ότι αργότερα, οι πρόγονοί τους, μπήκαν και βρήκαν αυτά τα παράξενα υπολείμματα των «Πούους».

Θα ήταν φυσικό για μεταγενέστερους λαούς ν’ αποδίδουν παράξενα φυσικά χαρακτηριστικά στους προκατόχους τους, όπως συνέβη συχνά σε άλλα μέρη του κόσμου με τους θρύλους των κοντών που συνήθως ζουν σε σπηλιές ή ακόμα πιο συχνά με τους θρύλους των αρχαίων γιγάντων. Σε μερικές περιπτώσεις τους φανταζόντουσαν σα νάνους και καμπούρηδες για να μπαίνουν και να κινούνται πιο εύκολα στις σπηλιές, ενώ σε άλλα μέρη όπως στις Άνδεις, την Ιρλανδία, τη Μεσόγειο, την βόρειο Αφρική και τα νησιά του Ειρηνικού τους έβλεπαν σαν γίγαντες για να εξηγήσουν την οικοδόμηση των ανεξήγητων κτιρίων.

Τα σκαλιστά στην πέτρα αγάλματα του Λολτούν

Ανάμεσα στα πιο παράξενα ευρήματα του Δρ. Βάλεντιν ήταν κάτι κολοσσιαία αγάλματα που φαίνεται ότι είχαν σκαλιστεί σ’ ένα απώτατο παρελθόν, από στήλες σταλακτίτες και σταλαγμίτες μέσα στις σπηλιές. Σημάδια από νερό μέσα στις σπηλιές και πάνω στα αγάλματα δείχνουν ότι οι σπηλιές που τώρα είναι αρκετές εκατοντάδες μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, ήταν κάποτε κάτω απ’ το νερό, μετά που φτιάχτηκαν τα παράξενα αγάλματα. Η θεωρία ότι ολόκληρη η περιοχή από ασβεστόλιθο ήταν κάποτε κάτω από το νερό, επιβεβαιώθηκε αργότερα, όταν βουτηχτάδες που εξερεύνησαν τα διπλανά ιερά πηγάδια ή σ ε ν ό τ ε ς, βρήκαν θαλάσσια πανίδα στο βάθος τους.

Αν και πολλές γενιές Μάγιας φαίνεται πως κατοίκησαν το Σύμπλεγμα Σπηλαίων Λολτούν, που κατά μέγα μέρος δεν έχει εξερευνηθεί ακόμα, τα αρχαιότερα αγάλματα, που έγιναν πριν πλημμυρίσουν οι σπηλιές, φαίνεται πως έγιναν από ανθρώπους εντελώς διαφορετικής κουλτούρας και μερικές φορές θυμίζουν τη νοοτροπία της Μέσης Ανατολής.

Σύμφωνα με τα λόγια του Δρα Βάλεντιν:

«Ένα τέτοιο άγαλμα, ένας απαίσιος γενειοφόρος γίγαντας δυόμιση μέτρα μπόι, φαίνεται να’ χει φτερά και το σώμα του είναι κάθετα και οριζόντια τρυπημένο πέρα ως πέρα, πιθανόν για να βάζανε δαδιά ή άλλα τελετουργικά αντικείμενα … Το πιο παράξενο αλλά και σημαντικότερο στοιχείο του Λολτούν όμως, είναι τα αμέτρητα σκαλιστά στην πέτρα που αναπαριστάνουν πρόσωπα ανθρώπων, ζώων, θεούς κλπ. Πολλά απ’ αυτά, καθώς και τα πολυάριθμα πετρογλυφικά, δε μοιάζουν καθόλου με τα σκαλιστά των Μάγιας, ενώ τα πρόσωπα συνήθως  είναι πρόσωπα σκεπασμένα με μεγάλες γενειάδες …»

(http://english.realmexico.info/2010/10/loltun-caves-at-yucatan.html)