Μια εξήγηση λιγότερο εντυπωσιακή αλλά εξίσου γοητευτική, μας προτείνουν με τις έρευνές τους ο Δρ Πωλ Κόσοκ και η Δρ Μαρία Ράιχε. Ο Δρ Κόσοκ, ενώ εξέταζε τις μυστηριώδες γραμμές στην ίδια την περιοχή, έτυχε να σταθεί πάνω σ’ ένα λόφο στο τέλος μιας μεγάλης γραμμής απ’ όπου ξεκινούσαν πολλές άλλες. Η ημερομηνία ήταν 22 Ιουνίου, χειμερινό ηλιοστάσιο για το νότιο ημισφαίριο. Όταν ο ήλιος έδυσε, άγγιξε τον ορίζοντα στην άλλη άκρη της γραμμής όπου στεκόταν. Η αξιοσημείωτη αυτή σύμπτωση τον έκανε νε ελέγξει πολλές άλλες γραμμές από την άποψη πως πρόκειται για αστρονομικές κατευθύνσεις και έτσι ανακάλυψε ότι πολλές απ΄ αυτές τις γραμμές έδιναν σαφή στοιχεία σχετικά με τις τροχιές των πλανητών, του ήλιου και της σελήνης και υπολογισμούς σχετικούς με τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες.
Η Δρ Ράιχε, που επίσης έκανε τις έρευνές της στην ίδια περιοχή, επιβεβαίωσε και επεξεργάστηκε αυτά τα στοιχεία και μάλιστα προσδιόρισε μια κατά προσέγγιση χρονολογία (500 π.Χ.) κατασκευής του «μεγαλύτερου αστρονομικού βιβλίου του κόσμου» χρησιμοποιώντας γι αυτό τον υπολογισμό την ετήσια εκτροπή ορισμένων σταθερών άστρων από τις γραμμές που ήταν χαραγμένες στην έρημο.
Μήπως αυτοί οι τεράστιοι αστρονομικοί χάρτες έγιναν για να τους βλέπει κάποιος από ψηλά; Αν είναι έτσι, αυτός ο «κάποιος» πρέπει σίγουρα να ήταν οι θεοί οι οποίοι έπρεπε να μνημονεύονται και να εξευμενίζονται όχι μόνο για να διατηρήσουν τον ήλιο, τη σελήνη, τους πλανήτες και τους αστερισμούς στην τροχιά τους αλλά και για να κρατάνε το κλίμα κάτω από τις ίδιες πάντα συνθήκες. Τα τεράστια αυτά σχέδια ίσως να αναπαρίσταναν αστερισμούς του ζωδιακού κύκλου ή άλλες ομάδες αστεριών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου