Ανεξήγητες γνώσεις

Ένας μύθος συνηθισμένος στην αρχαιότητα λέει ότι ο Ουρανός έφαγε τα παιδιά του και μετά τα εξέμεσε. Ο φρικώδης αυτός μύθος κάλυπτε μία επιστημονική παρατήρηση γιατί όταν εφευρέθηκαν τα σύγχρονα τηλεσκόπια, μάθαμε ότι ο Ουρανός πραγματικά «κατάπινε» τους δορυφόρους του που ξαναγινόντουσαν ορατοί μόλις εμφανιζόντουσαν απ’ την άλλη μεριά. Αλλά, κάποιος, κατά κάποιον τρόπο, το είχε παρατηρήσει χιλιάδες χρόνια πριν με κάποιο είδος οπτικού μηχανήματος με τόση ισχύ ώστε να του επιτρέψει να το επισημάνει και να το καταγράψει.

Πολλοί συγγραφείς, στην εποχή που ξαναγεννιόντουσαν όλες οι γνώσεις, στην Αναγέννηση, αναρωτήθηκαν πως και από πού είχαν βρει οι αρχαίοι τέτοιες επιστημονικές πληροφορίες. Ο σερ Ουώλτερ Ράλεϋ, ο εξερευνητής, θαλασσοπόρος και επιστήμονας, αναρωτιόταν σ΄ ένα βιβλίο που έγραψε για την παγκόσμια ιστορία και που τελείωσε το 1616, πως οι αρχαίοι συγγραφείς ήξεραν για τις φάσεις της Αφροδίτης που πρόσφατα είχε ανακαλύψει ο Γαλιλαίος.

Σαν άλλο ένα εντυπωσιακό παράδειγμα αναχρονισμού, ο Τζόναθαν Σουίφτ, ενώ έγραψε τα «Ταξίδια του Γκιούλιβερ» το 1726, περιγράφει -ανεξήγητα- τα «άστρα» ή «δορυφόρους» του Άρη, που δεν ανακαλύφθηκαν παρά μόνο το 1877. Φτάνει μάλιστα να δώσει και τα στοιχεία τους: «… μερικοί αστρολόγοι … ανακάλυψαν με τον ίδιο τρόπο δύο μικρότερα άστρα ή δορυφόρους που περιστρέφονται γύρω από τον Άρη, από τους οποίους ο εσωτερικός απέχει απ’ το κέντρο του κυρίως πλανήτη, ακριβώς τρεις από τις διαμέτρους του, ενώ ο εξωτερικός πέντε. Ο πρώτος περιστρέφεται σε διάστημα δέκα ωρών και ο δεύτερος σε είκοσι μία και μισή … πράγμα που δείχνει καθαρά ότι κυβερνιόνται απ’ τον ίδιο νόμο βαρύτητας που επηρεάζει και τα άλλα ουράνια σώματα».