Τα βαβυλωνιακά βιβλία

Υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι οι Βαβυλώνιοι και άλλοι αρχαίοι λαοί ήξεραν πολύ περισσότερα για την αστρονομία απ’ όσα οι φυλές που έφτασαν αργότερα σε όλο το χρονικό διάστημα απ΄ το απώτατο παρελθόν μέχρι την Αναγέννηση. Μερικές απ’ αυτές τις γνώσεις είχαν αποκτηθεί νωρίς ή κληρονομηθεί και περνούσαν στους μεταγενέστερους συχνά σαν μύθοι, φουντώνοντας κάθε τόσο και λιγάκι σε απροσδόκητες περιοχές και σε καιρούς που, λογικά, τέτοιες πληροφορίες δεν μπορούσαν να είναι γνωστές. Και ειδικότερα, θεωρείται απίθανο το ότι οι Βαβυλώνιοι χρησιμοποιούσαν σχετικά σύγχρονα τηλεσκόπια, αλλά χωρίς τηλεσκόπια πάλι, δεν θα είχαν μπορέσει να δουν, να καταγράψουν και να διδάξουν όσα αστρονομικά φαινόμενα είχαν παρατηρήσει.

Οι πρωτοπόροι στις μελέτες για τον πρώτο πολιτισμό της Μεσοποταμίας, σαν τον Ρώλινσον, ανακάλυψαν με κατάπληξη πως οι Βαβυλώνιοι ήξεραν κάτι απίθανες λεπτομέρειες για τους πλανήτες. Ο Ρώλινσον υποπτευόταν πως … «υπήρχαν ενδείξεις ότι είχαν παρατηρήσει τους τέσσερεις δορυφόρους του Δία και είχε σοβαρούς λόγους να πιστεύει ότι γνώριζαν τους επτά δορυφόρους του Κρόνου …».

Τα βαβυλωνιακά βιβλία με τη σφηνοειδή γραφή χαραγμένη πάνω σε ψημένο πηλό, μας λένε για τα «κέρατα της Αφροδίτης» που δεν φαίνονται χωρίς τηλεσκόπιο. Ο αστερισμός που ακόμα ονομάζουμε «του Σκορπιού» όπως και στην αρχαιότητα, δε μοιάζει ακριβώς με σκορπιό αλλά θα μπορούσε να παρουσιαστεί μία ομοιότητα, διότι αν κοιτάζαμε με τηλεσκόπιο, θα βλέπαμε έναν κομήτη ανάμεσα στον αστερισμό που θα παρίστανε την «ουρά» του σκορπιού. Κατά παράδοξο τρόπο, την ίδια λέξη χρησιμοποιούσαν και οι Μάγιας για να αναφέρουν τον αστερισμό του Σκορπιού, πράγμα που σημαίνει πως οι δύο αυτοί λαοί είχαν μία κοινή παράδοση ή τότε πως οι πρώτοι Μάγιας είχαν κάποιο τρόπο για να βλέπουν την ουρά του κομήτη από τα καλοχτισμένα και με ακριβή προσανατολισμό αστεροσκοπεία-παρατηρητήρια που ήταν μέσα στη ζούγκλα.

Μια αποκτημένη επιστημονική γνώση μπορεί να πάρει τη μορφή θρύλου καθώς περνάει από γενιά σε γενιά. Οι Βαβυλώνιοι και οι Σουμέριοι που προηγήθηκαν, καθώς και άλλες αρχαιότερες φυλές, είχαν παραστήσει τη μορφή και την κατά μήνα επανάληψη των ζωδιακών αστερισμών και τους έδωσαν ονόματα ανθρώπων, ή ζώων που μέχρι σήμερα αποκτούν όλο και περισσότερη σημασία σε μεγάλες μάζες λαών.

Πήλινες πινακίδες απ’ τη Μεσοποταμία έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα σε μεγάλες ποσότητες σ’ όλο τον κόσμο. Μερικές καταστράφηκαν απ΄ τις πυρκαγιές των κατακτητών ενώ άλλες απλώς ψήθηκαν λίγο παραπάνω και διατηρήθηκαν πολύ περισσότερο απ΄ τις πόλεις και τους πολιτισμούς που τις παρήγαγαν. Ένα μέρος της βασιλικής βιβλιοθήκης του Ασουρμπανιπάλ, του Ασσύριου Αυτοκράτορα, αναπαύεται στο Βρετανικό Μουσείο. Λένε ότι αυτός ο βιβλιοσυλλέκτης Αυτοκράτορας είπε κάποτε σε μία ομάδα σοφών: «εκεί, στην έρημο, πάει πολύς καιρός, υπήρχαν εξαιρετικές πόλεις, των οποίων εξαφανίστηκαν ακόμα και τα τείχη, αλλά εμείς διατηρήσαμε στοιχεία για τις γλώσσες τους πάνω στις πινακίδες μας …».

Πολλές από τις πινακίδες της βιβλιοθήκης του αυτοκρατορικού ανακτόρου της Νινευή δεν έχουν μεταφραστεί, εν μέρει, διότι δεν υπάρχουν εξειδικευμένοι μεταφραστές και εν μέρει, διότι μεγάλο μέρος των μεταφρασμένων κειμένων φαίνεται ότι αναφέρεται στα μαθηματικά και την αστρολογία. Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε τις ανεκτίμητες πληροφορίες που κρύβονται ακόμα στη σφηνοειδή γραφή των αμετάφραστων πήλινων πινακίδων.

Πράγματι, δεν υπάρχει λόγος να τις υποτιμάμε επειδή αναφέρονται συχνά στην αστρολογία, διότι η αστρολογία, που σημαίνει «γνώση των άστρων» και η αστρονομία, που σημαίνει «νόμος των άστρων», ήταν για τους αρχαίους κατοίκους της Μεσοποταμίας, μία και μόνη επιστήμη.

Ήταν ίσως στους ξάστερους ουρανούς της ερήμου που άρχισε ο άνθρωπος να μελετάει τις νύχτες την τροχιά και την επιρροή της σελήνης, των άστρων και των πλανητών, δημιουργώντας μια επιστήμη που πιθανόν να κατέληξε σε μία συστηματοποίηση του λογαριασμού του μετρήματος της ώρας, του καθορισμού του ημερολογίου, της γραφής και των προχωρημένων μαθηματικών.

Ένα βαβυλωνιακό βιβλίο μας λέει ότι «τα άστρα παίρνουν τη μορφή των ζώων» ώστε να τα θυμούνται και να τ’ αναγνωρίζουν οι άνθρωποι ευκολότερα, αλλά, καθώς οπισθοχωρεί ο πολιτισμός, μεταμορφώνονται, γίνονται ήρωες ή θεοί.