Αν η επιφάνεια της Μεσογείου ήταν χαμηλότερη κατά μερικές εκατοντάδες πόδια, θα μπορούσε να προστεθεί μεγάλης έκταση ξηράς στις ανατολικές ακτές της Τυνησίας, η Σικελία θα ενώνονταν με την Ιταλική χερσόνησο και τα ελληνικά νησιά θα ήταν μεγαλύτερα και πολύ περισσότερα. Έτσι το δείχνει ο χάρτης της Αλεξάνδρειας του Ίμπν Μπεν Ζάρα του 1487, ο οποίος, όπως και ο χάρτης του Πίρι Ράις και διάφοροι άλλοι χάρτες είναι αντίγραφο πολύ αρχαιότερων χαρτών, παρουσιάζοντας λεπτομερώς πολλά νησιά στο Αιγαίο που τώρα είναι κάτω απ΄ το νερό.
Εδώ μπορούμε να σημειώσουμε την ενδιαφέρουσα άποψη ότι, σύμφωνα με τις πρόσφατες θεωρίες περί Ελλήνων αρχαιολόγων, σαν το Δρος Γαλανόπουλου και Δρος Μαρινάτου, η Θήρα, στα βόρεια της Κρήτης ήταν η Ατλαντίδα, ή τουλάχιστον ότι έδωσε λαβή στο «θρύλο» για την Ατλαντίδα, ότι ένα νησί στο χάρτη του Ίμπν Μπεν Ζάρα, που μοιάζει με την Θήρα, εμφανίζεται πολύ μεγαλύτερο κατά την εποχή που έγινε ο χάρτης, χιλιάδες ίσως χρόνια πριν.
Το σημερινό νησί της Θήρας θεωρείται ότι έχασε ένα μεγάλο μέρος της έκτασή του σε μια ηφαιστειακή έκρηξη το 1500 π.Χ. Από τότε, υπέφερε από πολλούς σεισμούς και ακόμα συνεχίζει να «βράζει».
Επιπλέον, ένα μεγάλο μέρος του βυθού της Μεσογείου μοιάζει να αποτελείται από γκρεμούς, απότομα βράχια και πεδιάδες, σα να μην ήταν βυθός θαλάσσιος, αλλά ξηρά σκεπασμένη από θάλασσα. Πολλές πόλεις και λιμάνια της Μεσογείου που τώρα είναι κάτω από το νερό πλημμύρισαν ή καταποντίστηκαν σε πρόσφατες ιστορικές εποχές, μερικές φορές μάλιστα επανεμφανίζονται, όπως στην περίπτωση των στηλών του αρχαίου ναού του Ποτζουόλι της Ιταλίας που τώρα είναι πάνω από το νερό και που δείχνουν καθαρά σημάδια απ’ την τελευταία μακρόχρονη παραμονή τους κάτω από τη θάλασσα.
Ωστόσο υπάρχουν κι άλλες πόλεις που καταποντίστηκαν στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο πολύ νωρίτερα σε πολύ πιο βαθιά νερά κι αυτό ίσως να οφείλεται στους πολλούς σεισμούς που είναι ενδημικοί σ’ αυτές τις περιοχές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου