Το Νησί του Πάσχα

Το μυστήριο της τοποθέτησης των μεγάλων αγαλμάτων από λάβα του Νησιού του Πάσχα λύθηκε εν μέρει από τον Θορ Χάγιερνταλ στη διάρκεια των ερευνών που έκανε εκεί. Πάνω στο νησί του Πάσχα, απομονωμένο στον Ειρηνικό 2.350 μίλια απ΄ τις ακτές της Χιλής, υπάρχουν κάπου 600 τεράστια πέτρινα αγάλματα που τα λένε μοάι και δείχνουν το κεφάλι και το στήθος αινιγματικών προσώπων, μερικά από τα οποία έχουν κάπου τέσσερεις ορόφους ύψος και ζυγίζουν μέχρι 50 τόνους το καθένα. Αρχικά ήταν τοποθετημένα σε πέτρινες πλατφόρμες και στα επίπεδα κεφάλια τους υπήρχαν τεράστια καπέλα από κόκκινη πέτρα που είχαν κοπεί και μεταφερθεί από ένα απομακρυσμένο λατομείο. Τα περισσότερα απ’ αυτά τα αγάλματα είχαν γείρει, χάνοντας τα καπέλα τους και άλλα είχαν το φαλό τους σπασμένο. Μερικά άλλα βρισκόντουσαν ακόμα στο αρχικό λατομείο όπου ακόμα δουλευόντουσαν όταν κάποια καταστροφή θα συνέβη στους γλύπτες τους.

Ο γηγενής πληθυσμός του Νησιού του Πάσχα, που ήταν μόνο μερικές χιλιάδες όταν ανακαλύφθηκε το 1722 (και αργότερα ελαττώθηκε από Περουβιανούς σωματέμπορους σκλάβων στο 19ο αιώνα μέχρι μία εκατοστή ψυχές), θεωρούταν πολύ μικρός για μια μαζική παραγωγή τέτοιων κολοσσών και ειπώθηκε ότι το Νησί του Πάσχα ήταν κάποτε μέρος μιας μεγαλύτερης χερσαίας περιοχής που θα μπορούσε, όπως και στην περίπτωση της Αιγύπτου να προμηθευτεί τον αναγκαίο αριθμό εργατών. Πράγματι, φαινόταν αδύνατο για τους κατοίκους να μεταφέρουν και να τοποθετήσουν τους ογκόλιθους όρθιους και μετά να ανεβάσουν τα κόκκινα καπέλα στα κεφάλια τους, κάτι που με τα σύγχρονα μηχανήματα θα ήταν αρκετά δύσκολο.

Ωστόσο, ο Θορ Χάγιερνταλ, αφού κέρδισε την εμπιστοσύνη των ιθαγενών, βρήκε ότι υπήρχαν κατάλοιπα κάποιου θρύλου ανάμεσά τους σχετικού με το ανασήκωμα των πέτρινων αγαλμάτων και μάλιστα φωτογράφησε μια τέτοια επιχείρηση που έγινε από πολλούς εργάτες που χρησιμοποίησαν μακριά κοντάρια σαν μοχλούς, σκοινιά σωρούς από μικρότερες πέτρες σαν υπομόχλια και υποστηρίγματα. Η ψυχολογική προετοιμασία των εργατών έγινε με τραγούδια και τελετές που κράτησαν μια ολόκληρη νύχτα (περιλαμβανομένου και ενός τελετουργικού χορού μιας παρθένας) και τους εμψύχωναν για να δουλέψουν με συγχρονισμό και τέλεια αρμονία. Πάντως, αυτό που μένει ακόμα αβέβαιο είναι το γιατί οι πρόγονοί τους έφτιαξαν τόσα πολλά αγάλματα και γιατί η κατασκευή τους σταμάτησε τόσο απότομα. Οι αυτόχθονες παραδόσεις μιλάνε για πολέμους ανάμεσα σε φυλές και κάστες, αποδεκατισμούς και σφαγές που κατέληξαν σε κανιβαλισμό, ένα είδος «κατάβασης στον Άδη» ενός πρώην αναπτυγμένου πολιτισμού.

* οι εικόνες είναι τυχαίες από το internet