Η κόπωση

Από το βιβλίο "ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΒΙΟΝΟΜΙΑΣ" του Πλάτωνος Δρακούλη, παραθέτω μερικά χρήσιμα στοιχεία που αφορούν την κόπωση που νιώθουμε στις μέρες μας. Το βιβλίο αυτό γράφτηκε στις αρχές του 19ου αιώνα και θα δείτε πόσες ομοιότητες υπάρχουν με το σήμερα.

...
Σε μερικές περιόδους της ζωής σου θα αισθανθείς ότι δεν έχεις πλέον έφεση να καταβάλεις οποιαδήποτε δράση και απορείς διότι πριν λίγο εργαζόσουν τόσο δραστήρια. Το θεωρείς ως δυσάρεστο γεγονός αλλά δεν είναι δυσάρεστο. Η διάνοιά σου κατόπιν της προσφάτου δράσεως ανέβηκε σε νέο ύψος και οι δυνάμεις οι οποίες σε περιστοίχιζαν και σε βοηθούσαν λίγο πριν, είναι τώρα υποδεέστερες της νέας περιωπής στην οποία έφθασε η διάνοιά σου. Πρέπει να ελκύσεις νέο λόχο γύρω σου, με γαληνιαία αίτηση και συνεχή ανάπαυση. Ακριβώς όπως μετά την δράση της ημέρας έρχεται η περίοδος του ύπνου διαρκούντος του οποίου αποκτάς νέες δυνάμεις για την δράση της επομένης.

Η κόπωση είναι ειδοποίηση ότι ανυψώθηκες σε νέο στάδιο και ότι μέχρις ότου έλθει η στιγμή της νέας δράσεώς σου πρέπει ν’ αναπαυθείς σα να μη είχες άλλη φροντίδα στον κόσμο. Αν παραβλέψεις την ειδοποίηση αυτή, το σώμα σου θα φθαρεί και στο τέλος θα εγκαταλειφθεί από το πνεύμα πρόωρα, ως άχρηστο.

Οι πολλοί θεωρούν ως αρετή να βρίσκονται σε διαρκή ένταση και όταν η κόπωση έλθει να τους ειδοποιήσει, αντί να αναπαυθούν λαμβάνουν διεγερτικά για να εξακολουθούν να δρουν. Αρνούνται να δώσουν στην Φύση τον απαιτούμενο καιρό για να επισκευάσει την μηχανή. Νομίζουν ότι έχουν ανάγκη ιατρού ενώ απλούστατα έχουν ανάγκη αναπαύσεως.

Δυστυχώς το κοινωνικό σύστημα το οποίο βασίζεται στον ανταγωνισμό, αναγκάζει πολλούς να παραβλέπουν την απαίτηση της Φύσεως για ανάπαυλα. Αν υπακούσουν κινδυνεύουν να στερηθούν τον επιούσιον άρτον.

Δεν υπάρχει προσπάθεια, είτε διανοητική είτε σωματική, η οποία να μην τυγχάνει αρωγής και συμπαθείας από διάνοιες συγγενούς φύσεως, προερχόμενες από τον αόρατο κόσμο. Αυτή η αρωγή και συμπάθεια είναι δυνατόν να είναι επωφελής, αλλά μπορεί να είναι και επιζήμια.

Ο περίπατος είναι άσκηση επωφελής όταν βρίσκεται σε γαλήνη και επικαλείσαι το πνεύμα της ρώμης, της ισχύος και της ευκαμψίας να επιδράσει πάνω στους μύωνες του σώματός σου και έτσι να δώσει την χάρη της κινήσεώς του.

Επωφελής επίσης, είναι η άσκηση να παρακολουθείς τις κινήσεις ενός ζωηρού αλόγου ή ενός σκύλου που παίζει χαρούμενα ή οποιουδήποτε άλλου ζώου το οποίο κινείται λόγω της ηδονής την οποία του παρέχει η κίνηση. Διότι κάνοντας αυτό, ελκύεις στον εαυτό σου το νοερό ρεύμα της ισχύος και της ρώμης.

Το ρεύμα τούτο με τον καιρό θα εισδύσει στον οργανισμό σου και θ’ αφομοιωθεί με αυτόν, φέρνοντας βαθμηδόν νέα στοιχεία στο σώμα σου. Βαθμηδόν θα ανασχηματίσει και θα ανακαινίσει το αίμα σου, τους μύωνές σου, τα νεύρα σου και τα οστά σου. Όταν τα νέα στοιχεία, τα οποία με τον προαναφερθέντα τρόπο άντλησες στον εαυτόν σου, ποτισθούν επαρκώς με τη νέα τους ζωή, θα σε κινήσουν σε νέα δράση. Θα βαδίζεις μετά ζέσεως και σφρίγους, διότι θα αισθάνεσαι έφεση στην σωματική κίνηση και θα οδηγείσαι από το πνεύμα, όπως το παιδί οδηγείται να παίξει.

Το σώμα σου με το χρόνο γίνεται δυσκίνητο όχι τόσο από τις υλικές σου αλλοιώσεις όσο από τις ιδέες τις οποίες βαθμηδόν απορροφά το πνεύμα σου.

Μετά την ηλικία των 18 ή 20 ετών αρχίζουν οι μέριμνες του βίου και η συγχρώτιση με διάνοιες παλαιού ρυθμού που ενεργούν μηχανικά. Η παιδική φαιδρότητα βαθμηδόν εκλείπει και μαζί με αυτήν η παιδική ελαστικότητα του σώματος. Και τα δύο, όμως, μπορούν να διατηρηθούν συμβιβαζόμενα με την ωριμότητα της ηλικίας, εάν φρόντιζες το πνεύμα σου να απορροφά πάντοτε φρέσκιες ιδέες και όχι παλιές.

Ότι απορροφά το πνεύμα σου κρυσταλλώνεται στο αίμα σου και διαπλάθει το σώμα σου. «Τον άνθρωπον τον γερνούν τα βάσανα, όχι ο χρόνος». Γι’ αυτό είναι ανάγκη περιοδικώς να τίθενται κατά μέρος τα βάσανα και να λησμονούνται παντελώς για μίαν ημέρα, για να ανοίγεται έτσι μία οπή μέσω της οποίας να εισέρχεται το πνεύμα της φαιδρότητας και του αειθαλούς.

Με το βάρος τη γηρασμένου πνεύματος, αποβαίνει μάταιη κάθε απόπειρα σωματικής ασκήσεως. Έχοντας πεπαλαιωμένο το πνεύμα, το σώμα αρνείται να υπακούσει. Αλλά μπορείς να τηρείς το πνεύμα σου αειθαλές και ακμαίο, εάν ζητείς γαληνιαίως από την Υπέρτατη Σοφία να σε οδηγεί μακριά από νοσηρές ιδέες , οι οποίες συνήθως ορμούν στο νου σου χωρίς να το γνωρίζεις και να σε οδηγεί στις σφαίρες των υγιών ιδεών της συμμέτρου σωματικής ασκήσεως.

Θα πεις «ζώα και άνθρωποι όλοι εξασθενούν και γερνούν με την πάροδο του χρόνου. Είναι φυσικός νόμος». Ναι, η ύλη άνευ του πνεύματος της ζωής εξασθενεί και γηράσκει κατά φυσικόν νόμον. Αλλά κατά φυσικόν επίσης νόμο η ύλη οδηγούμενη από το πνεύμα της ζωής συνεχώς αναβιώνει οδηγουμένη από το πνεύμα της ζωής συνεχώς αναβιώνει και παραμένει κραταιά. Οι άνθρωποι δεν ζητούν να οδηγούνται από αυτό το πνεύμα και επομένως επικρατεί ο νόμος του γήρατος. Τα ζώα δεν έχουν την νόηση να ζητούν, οι άνθρωποι δεν έχουν το θάρρος.
...