Σ' όλο τον κόσμο υπάρχουν ορισμένοι θρύλοι ή παραδόσεις τόσο παρεμφερείς στο βασικό τους περιεχόμενο που δύσκολα μπορεί να πιστέψει κανείς πως δεν έχουν κοινή προέλευση. Ο πιο δραματικός είναι ο θρύλος του κατακλυσμού, όπου με βάση την κακοήθεια ενός προκατακλυσμιαίου πολιτισμού, ο Θεός ή οι Θεοί, ανάλογα με την περίπτωση, αποφάσιζαν να τον καταστρέψουν διαλέγοντας έναν άνθρωπο ή ζευγάρι, ή περισσότερα - πάλι ανάλογα με την περίπτωση - και τους προειδοποιούσαν για να γλυτώσουν από την καταστροφή.
Ο δικός μας ο ιουδαιοχριστιανικός θρύλος του Νώε και οι δέκα γενεές πριν απ' αυτόν, ίσως να προέρχονται ή να έχουν κάποια σχέση μ' έναν παρόμοιο βαβυλωνιακό θρύλο, όπως ακριβώς και η ισλαμική παράδοση όπου ο λαός που καταστράφηκε λέγεται "λαός του Αδ". Ο Μεγάλος Κατακλυσμός και η μεταγενέστερη αποίκηση της γης από απογόνους των επιζώντων ήταν γνωστοί σε όλους τους λαούς της αρχαιότητας: στην Ελλάδα και τον Μεσογειακό κόσμο, στις φυλές της Βόρειας Ευρώπης πολύ πριν εμφανιστεί ο Χριστιανισμός, καθώς και στη Σουμερία, Βαβυλωνία, Περσία, Ινδία, Κίνα και άλλα μέρη της Ασίας.
Αυτός ο πασίγνωστος θρύλος βρέθηκε μάλιστα να κυκλοφορεί ακόμα και στις Ινδοαμερικανικές φυλές του Νέου Κόσμου, με μερικές αλλαγές για το πως γλύτωσαν οι επιζώντες και για το πως τα ζώα που διαλέχτηκαν για να σωθούν προσαρμόστηκαν στο αμερικανικό περιβάλλον, όπως τα λάμας, οι βούβαλοι, οι ιαγουάροι, τα κογιότ και άλλα, σύμφωνα με τις περιοχές.
Μερικές φορές ακόμα και ο αριθμός των ημερών που έβρεχε, σχεδόν συμπίπτει και για τις δύο όχθες του Ατλαντικού και κυμαίνεται από τα βιβλικά σαράντα μερόνυχτα μέχρι εξήντα σε ορισμένες ινδοαμερικανικές εκδοχές.
