Απίθανα κτίρια

Υπάρχουν μερικά τεράστια κτίρια, τα οποία, αν και σχετικά απρόσιτα, μπορεί ν’ αντιπροσωπεύουν ένα συνδετικό κρίκο ανάμεσα στον προϊστορικό και τον σύγχρονο πολιτισμό. Αυτά τα ογκώδη ερείπια μπορούν κάλλιστα να χαρακτηριστούν σαν τα «απίθανα κτίσματα», γιατί η οικοδόμησή τους από πραγματικά πρωτόγονους λαούς, θα ήταν απίθανη με τα μέσα και τις τεχνικές που υποθέτουμε πως είχαν.


Τέτοια ερείπια βρίσκονται σε διάφορα μέρη σ’ όλο τον κόσμο. Για κάθε περίπτωση, οι ιθαγενείς κάτοικοι δηλώνουν πως δεν ξέρουν ποιοι τα έκτισαν αλλά τα αποδίδουν σε κάποια φυλή υπερανθρώπων, γιγάντων ή θεών.

Στη Νότιο Αμερική, ψηλά στο οροπέδιο των Άνδεων, σε βουνοκορφές στην άκρη γκρεμών τριακοσίων μέτρων και ακόμη σε πανύψηλα και παντέρημα υψίπεδα όπου άνθρωποι και ζώα δυσκολεύονται ν’ αναπνεύσουν, υπάρχουν κυκλώπεια ερείπια που είναι απλώς ανεξήγητα χωρίς τη χρήση σύγχρονων λιθοτομικών εργαλείων και μεταφορικών μέσων.

Οι Ισπανοί κατακτητές βρήκαν ινκαϊκές πόλεις, φρούρια και παλάτια χτισμένα πάνω σε θεμέλια και στους διασωθέντες τοίχους προηγούμενων πολιτισμών. Αυτά τα τείχη είναι ακόμα όρθια, συχνά με εμφανείς μεταγενέστερες ινκαϊκές τροποποιήσεις.

Η μυστηριώδης φυλή ή φυλές πριν τους Ίνκας φαίνεται πως είχαν την ικανότητα όχι μόνο να κόβουν και να συναρμολογούν τεράστιους μονόλιθους, αλλά και να μεταφέρουν αυτούς από απίστευτες αποστάσεις διασχίζοντας βουνά, ποτάμια και χείμαρρους, μερικές φορές από λατομεία πάνω από χίλια μέτρα μακριά και να τους τοποθετούν πάνω σε γκρεμούς και βουνοκορφές όπως στο Ολιάντα ϋ παρούβο του Περού, λες και τους είχαν πάει εκεί πετώντας, καθώς λένε οι παραδόσεις. Μερικοί απ’ αυτούς τους σκληρούς ογκόλιθους από ανδεσίτη και γρανίτη, ζυγίζουν 150 με 200 τόνους. Πολλοί είναι σκεπασμένοι από περίπλοκα σχέδια, καθώς και στην περίπτωση των τεράστιων πέτρινων κτισμάτων με τις ψηλές αναμνηστικές κολώνες σαν οβελίσκους, στις περιοχές των Μάγιας της Κεντρικής Αμερικής.

Ο Χάυαττ Βέρριλ, εξετάζοντας τα λιθοτομικά εργαλεία που φαίνεται πως χρησιμοποιήθηκαν εκεί, είπε:

Κανείς ζωντανός άνθρωπος, Ινδιάνος ή ότι άλλο είναι, θα μπορούσε να επαναλάβει το απλούστερο σχέδιο χαρακτικής πάνω σ’ αυτές τις πέτρες χρησιμοποιώντας τα εργαλεία που βρήκαμε. Δεν προκύπτει θέμα δεξιοτεχνίας, υπομονής και χρόνου, είναι ανθρώπινα αδύνατον.

Αλλά τα σκαλίσματα ήταν σχεδόν το λιγότερο στα εκπληκτικά αυτά κτίσματα που μπορούμε ακόμα να εξετάσουμε αλλά που η εξήγησή τους είναι πιο απρόσιτη παρά ποτέ.

Όποιος επισκέφτηκε ποτέ τα ινκαϊκά ερείπια του Περού ή της Βολιβίας, θα είδε τους πολυγωνικούς μονόλιθους σε ανάκτορα, φρούρια και ναούς, κτισμένους με πέτρες τόσο τέλεια συναρμολογημένες μεταξύ τους που να μην χωράει ούτε καρφίτσα ανάμεσά τους. Μερικές πέτρες είναι σχεδόν τετράγωνες και άλλες έχουν μέχρι και 32 πλευρές αλλά κάθε πέτρα ταιριάζει ακριβώς με την επόμενη απ’ όλες τις πλευρές, ακόμα και με τις εσωτερικές επιφάνειες. Ίσως η αιτία για το παράξενο αυτό «δέσιμο» να είναι πως ήθελαν να κάνουν αντισεισμικά κτίρια, όπως και πράγματι πρέπει να είναι, διότι επέζησαν των μεταγενέστερων ισπανικών οικοδομών που έγιναν πάνω τους και που γκρεμίστηκαν με τους συχνούς σεισμούς των Άνδεων.

Πως κόπηκαν και με τι μέσα μεταφέρθηκαν πάνω στα βουνά αυτοί οι ογκόλιθοι και, τέλος, πως συναρμολογήθηκαν; θα πρέπει πρώτα να τους τοποθετούσαν στον τοίχο, να τους κατέβαζαν, να τους έκοβαν, να τους τοποθετούσαν ξανά και ξανά ώσπου να επιτύχουν την τέλεια συναρμολόγηση. Αλλά ολόκληρο το λίθινο αυτό συγκρότημα ταιριάζει και δένει τόσο σωστά που να κάνει αυτή την κοπιαστική υποθετική διαδικασία αδύνατη, έστω κι αν οι προ-Ίνκας διέθεταν τα αναγκαία λιθοτομικά εργαλεία για να τα καταφέρουν με τέτοια ακρίβεια.