Οι γιγάντιες σφαίρες της Κόστα Ρίκα

Οι μυστηριώδεις γιγάντιες σφαίρες που βρέθηαν στις ζούγκλες της Κόστα Ρίκα και πιο πρόσφατα στο Μεξικό, την Αρούμπα και την Αιτή, είναι τόσο τέλεια στρογγυλές, που ειπώθηκε πως είναι φυσικά κατασκευάσματα, αν και μερικές απ' αυτές παρουσιάζουν σημάδια από εργαλεία.

Σύμφωνα με μία θεωρία, είναι αναπαραστάσεις πλανητών και δορυφόρων του ηλιακού συστήματος ή συστημάτων και, αν είχαν αφεθεί στις θέσεις που είχαν αρχικά την εποχή που ανακαλύφθηκαν, θα σχημάτιζαν ένα τεράστιο προϊστορικό πλανητάριο.

(Φωτογραφίες από: http://kykeon.ning.com/)

Η φλογέρα του Πανός

H φλογέρα του Πανός, ένα μουσικό όργανο από μερικούς σωλήνες ή καλάμια στη σειρά, που έπαιζε ο θεός Παν και οι βοσκοί στην αρχαία Ελλάδα, ανακαλύφθηκε σε σχεδόν πανομοιότυπη κατασκευή στα Νησιά του Σολομώντα στον Ειρηνικό και στα υψίπεδα των Άνδεων, όπου οι βοσκοί ακόμα παίζουν τέτοιες φλογέρες όταν φυλάνε λάμας και πρόβατα και όπου αποτελούν ζωντανό στοιχείο του αυτόχθονου μουσικού φολκλόρ.

Εκτός από την ομοιότητα στην κατασκευή, ακόμα και ο τόνος που βγάζουν αυτές οι φλογέρες βρέθηκε πως είναι ο ίδιος σε περιοχές που καθεμιά τους είναι στην άλλη άκρη του κόσμου!

Πύργος της Βαβέλ?

Λένε πως η πελώρια πυραμίδα της Τσολούλα στο Μεξικό χτίστηκε ώστε να χρησιμοποιηθεί σαν καταφύγιο σε περίπτωση νέου κατακλυσμού.

Άλλοι πάλι λένε ότι εγκαταλείφθηκε από τους οικοδόμους της όταν αυτοί άρχισαν να μιλάνε διαφορετικές γλώσσες ο καθένας τους και έτσι μπερδεύτηκαν.

πηγή: http://www.vtsivi-mexico.50megs.com/mexico/cholula/mx_cholula.html

Η τελευταία αυτή περίπτωση των θρύλων σαν του Πύργου της Βαβέλ, που διασχίζουν ωκεανούς, συνέβαλε στη δοξασία των πρώτων Ισπανών κατακτητών ότι ο Σατανάς βρισκόταν πίσω απ' όλες τις συμπτώσεις, που δεν είχαν άλλο σκοπό από το να μπερδέψουν τους αληθινούς πιστούς.

Οι συμπτώσεις αυτές περιλάμβαναν τους γλυπτούς σταυρούς σε όλο το αρχαίο Μεξικό, τους σταυρούς στο ένδυμα του Θεού Κετζαλκόατλ, την εξομολόγηση, τη νηστεία, την τιμωρία του πνευματικού και την άφεση των αμαρτιών στη θρησκεία των Αζτέκας, μαζί όμως με την τελείως αντιχριστιανική τελετή της ανθρωποθυσίας.

πηγή:(wiki)

Υπήρχαν και άλλοι «Νώε».

Η εξάπλωση των θρύλων του κατακλυσμού, καθώς και σημάδια από διάβρωση νερού σε υψηλά οροπέδια και βουνά σ' όλο τον κόσμο, που περιλαμβάνουν ίχνη θαλασσινής ζωής στα Ιμαλάϊα και ένα "θαλασσινό βυθό" ανάμεσα σε καλλιεργημένα επίπεδα εδάφη της αρχαίας Μεσοποταμίας, υποδηλώνουν ότι ένας ή περισσότεροι κατακλυσμοί ή μία μεγάλη ανύψωση των υδάτων με συνοδεία παλιρροιακών κυμάτων συνέβη στην πραγματικότητα και ότι αυτόπτες μάρτυρες που επέζησαν, κράτησαν ζωντανή την ανάμνησή τους με την προφορική παράδοση και ίσως με την καταγραφή του ιστορικού.

Αν μία ή περισσότερες χερσαίες εκτάσεις καταποντίστηκαν τότε, οι επιζώντες από τα πολυάριθμα νησιά που αποβιβάζονται σε διάφορα άλλα μέρη του κόσμου, θα νόμιζαν ή τουλάχιστον θα είπαν στους εκεί λαούς ότι ήταν οι μόνοι επιζώντες της καταστροφής. Με άλλα λόγια, υπήρχαν πολλοί Νώε.

Δε φαίνεται να υπάρχει γλωσσολογική σχέση ανάμεσα στα ονόματα των επιζώντων του κατακλυσμού με το όνομα Νώε του Ιουδαϊκού θρύλου. Στο Βαβυλωνιακό θρύλο λεγόταν Ουτ-Ναπιστάμ, Γίμα στην αρχαία Περσία, Δευκαλίωνας στον Ελληνορωμαϊκό θρύλο, Μπαϊσμπασμπάτα στην Ινδιάνικη Μυθολογία, Κόξκοξ ή Τέζπι στους Αζτέκας και τέλος, Ταμανταρέ στους θρύλους των Γκουαρανί της Βραζιλίας, Παραγουάης και Αργεντινής.

Δευκαλίωνας και Πύρρα
Οι πέτρες που πετούσε ο Δευκαλίωνας μεταμορφώνονταν σε άνδρες και αυτές που πετούσε η Πύρρα μεταμορφώνονταν σε γυναίκες. Από την πρώτη δε πέτρα που πέταξε ο Δευκαλίωνας προήλθε ο Έλληνας, γενάρχης των Ελλήνων.
Πηγή: http://ellinikiglossa-lexarithmoi.blogspot.gr/2011/03/blog-post.html)

Η μακρόχρονη μνήμη της ράτσας

Σ' όλο τον κόσμο υπάρχουν ορισμένοι θρύλοι ή παραδόσεις τόσο παρεμφερείς στο βασικό τους περιεχόμενο που δύσκολα μπορεί να πιστέψει κανείς πως δεν έχουν κοινή προέλευση. Ο πιο δραματικός είναι ο θρύλος του κατακλυσμού, όπου με βάση την κακοήθεια ενός προκατακλυσμιαίου πολιτισμού, ο Θεός ή οι Θεοί, ανάλογα με την περίπτωση, αποφάσιζαν να τον καταστρέψουν διαλέγοντας έναν άνθρωπο ή ζευγάρι, ή περισσότερα - πάλι ανάλογα με την περίπτωση - και τους προειδοποιούσαν για να γλυτώσουν από την καταστροφή.

Ο δικός μας ο ιουδαιοχριστιανικός θρύλος του Νώε και οι δέκα γενεές πριν απ' αυτόν, ίσως να προέρχονται ή να έχουν κάποια σχέση μ' έναν παρόμοιο βαβυλωνιακό θρύλο, όπως ακριβώς και η ισλαμική παράδοση όπου ο λαός που καταστράφηκε λέγεται "λαός του Αδ". Ο Μεγάλος Κατακλυσμός και η μεταγενέστερη αποίκηση της γης από απογόνους των επιζώντων ήταν γνωστοί σε όλους τους λαούς της αρχαιότητας: στην Ελλάδα και τον Μεσογειακό κόσμο, στις φυλές της Βόρειας Ευρώπης πολύ πριν εμφανιστεί ο Χριστιανισμός, καθώς και στη Σουμερία, Βαβυλωνία, Περσία, Ινδία, Κίνα και άλλα μέρη της Ασίας.

Αυτός ο πασίγνωστος θρύλος βρέθηκε μάλιστα να κυκλοφορεί ακόμα και στις Ινδοαμερικανικές φυλές του Νέου Κόσμου, με μερικές αλλαγές για το πως γλύτωσαν οι επιζώντες και για το πως τα ζώα που διαλέχτηκαν για να σωθούν προσαρμόστηκαν στο αμερικανικό περιβάλλον, όπως τα λάμας, οι βούβαλοι, οι ιαγουάροι, τα κογιότ και άλλα, σύμφωνα με τις περιοχές.

Μερικές φορές ακόμα και ο αριθμός των ημερών που έβρεχε, σχεδόν συμπίπτει και για τις δύο όχθες του Ατλαντικού και κυμαίνεται από τα βιβλικά σαράντα μερόνυχτα μέχρι εξήντα σε ορισμένες ινδοαμερικανικές εκδοχές.

Η γραφή

Δείγματα χαλικιών της Αζιλαίας Περιόδου (12.0०० χρόνια πριν). Ειπώθηκε πως τα ζωγραφιστά αυτά χαλίκια είναι μια μορφή γραφής ή ίσως ο πρόγονος της γραφής.

Στην περιοχή Μα ντ' Αζίλ της Γαλλίας βρέθηκαν κάποια "ζωγραφιστά χαλίκια". Μερικά απ' αυτά πάνω τους μοιάζει να έχουν γράμματα, αν και είναι πολύ πιθανό να είναι σύμβολα. Ένα απ' αυτά τα χαλίκια έχει πάνω του τον κύκλο με τον σταυρό, ένα σύμβολο που εμφανίζεται συχνά σε διάφορα απομακρυσμένα μεταξύ τους μέρη του κόσμου.

Η πινακίδα αυτή (του Γκλοζέλ της Γαλλίας, της Μαγδαληναίας Εποχής - 1०.००० χρόνια πριν) αν και υποστηρίχθηκε από πολλές αυθεντίες των προϊστορικών μελετών, χαρακτηρίστηκε σαν προϊόν απάτης, διότι αν την παραδεχόντουσαν σαν αυθεντική, θα έπρεπε να αναθεωρηθούν όλες οι κατεστημένες απόψεις για την αρχαιολογία.

Στο Γκλοζέλ της Γαλλίας βρέθηκε μία πινακίδα με χαραγμένα γράμματα। Είναι τόσο παλιά - κατατάσσεται στη Μαγδαληναία Περίοδο - πράγμα που μας οδηγεί στη σκέψη ότι άγνωστοι λαοί της Βόρειας Ευρώπης γνώριζαν τη γραφή χιλιάδες χρόνια πριν οι Αιγύπτιοι αναπτύξουν την ιερογλυφική τους γραφή.

Ο Δίσκος της Φαιστού

Ο Δίσκος της Φαιστού της Κρήτης είναι ένας δίσκος με σχέδια που μοιάζουν να είναι ιερογλυφικές φιγούρες χαραγμένες σπειροειδώς και στις δύο όψεις του. Αυτός ο δίσκος θα μπορούσε να είναι ένα διασωσμένο παράδειγμα της εξέλιξης του αλφαβήτου διαμέσου του ζωδιακού κύκλου αν είναι αλήθεια - καθώς έχει υποτεθεί - ότι χρησιμοποιεί ζωδιακά σημεία για φωνητικά σύμβολα. Αφότου ανακαλύφθηκε ο Δίσκος της Φαιστού, το 1908, οι φιλόλογοι προσπαθούν να τον αποκρυπτογραφήσουν σα να περιέχει ένα κείμενο σε κάποια γλώσσα που μπορεί να «διασπαστεί» και να μεταφραστεί. Μία αυθεντία του Μινωϊκού πολιτισμού, ο Λεόν Πομεράνς, προτείνει τη γνώμη πως «δεν είναι γραμμένος σε καμιά γλώσσα, αλλά ότι είναι ένα αφηρημένο σύστημα αλληγορικών συμβόλων που προέρχονται απ' τους αστερισμούς του ζωδιακού κύκλου καθώς και άλλους αστερισμούς και που πρέπει να ερμηνευτούν και όχι να μεταφραστούν».

Ένα απ' τα συνηθησμένα σχέδια του δίσκου είναι ένα κεφάλι που φαίνεται να φοράει καπέλο με φτερά, κάτι που για μερικούς αποτελεί επιρροή απ' την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και για άλλους απλώς έχει κάποια σχέση με την Ατλαντίδα.

Άλλα σχέδια του Δίσκου εμφανίζονται και σε άλλα σκαλιστά μνημεία της Κρήτης και άλλων νησιών του Αιγαίου και της Μεσογείου και σε έναν μακροσκελή θρύλο χαραγμένο σπειροειδώς σε μια στρογγυλή πέτρα στη Ντεντέρα ης Αιγύπτου.

Ένα καταπληκτικό χαρακτηριστικό του Δίσκου της Φαιστού είναι ότι τα διάφορα σύμβολα τυπώθηκαν ξεχωριστά πάνω στον υγρό πηλό, σα να λέμε δηλαδή ότι ο Δίσκος τυπώθηκε με κινητά στοιχεία μερικές χιλιάδες χρόνια πρωτού εφευρεθεί η τυπογραφία. Ωστόσο, είναι αλήθεια πως οι σφραγίδες για υπογραφές, συχνά στρογγυλές, χρησιμοποιόντουσαν πάρα πολύ στην αρχαιότητα απ' τους παμπάλαιους πολιτισμούς, στην Αίγυπτο, τη Σουμερία, την Κοιλάδα του Ινδού και άλλα μέρη.

Το καταπληκτικό λοιπόν χαρακτηριστικό του είναι πως ο Δίσκος της Φαιστού έγινε με τη χρησιμοποίηση μιας ολόκληρης συλλογής σφραγίδων ή συμβόλων για να διαμορφωθεί ένα ολόκληρο κείμενο. Με άλλα λόγια, η αρχή της τυπογραφίας ήταν γνωστή στην αρχαιότητα, αλλά το αν χρησιμοποιήθηκε ποτέ σε παπύρους, πέτρες ή άλλη ύλη σαν το χαρτί, θα μείνει αναμφίβολα ένα μυστήριο για μας.